ابن عبّاس از رسول خدا صلى الله علیه وآله وسلم روایت کرده است که فرمود:

لایعذّب اللَّه هذا الخلق إلّا بذنوب العلماء الّذین یکتمون الحقّ من فضل علیّ علیه السلام وعترته.

خداوند این مردم را عذاب نمى کند مگر بخاطر گناه دانشمندان ایشان، آنها که حق را کتمان کردند و فضائل على علیه السلام و عترت طاهرین او را بیان نکردند.

ألا وإنّه لم یمش فوق الأرض بعد النبیّین والمرسلین أفضل من شیعة علیّ علیه السلام ومحبّیه الّذین یظهرون أمره، وینشرون فضله، اُولئک تغشاهم الرحمة، وتستغفر لهم الملائکة.

بدانید راه نمى رود بر روى زمین بعد از پیغمبران و رسولان کسى که مقامش برتر از شیعیان و دوستان على علیه السلام باشد، آنهائى که امر ولایت آن حضرت را ظاهر مى کنند و فضائل او را منتشر مى کنند، رحمت الهى سر تا پاى وجود آنها را فرا مى گیرد وفرشتگان براى آنها استغفار مى کنند.

والویل کلّ الویل لمن یکتم فضائله، ویکتم أمره، فما أصبرهم على النار.

0و بدبختى به تمام معنا نصیب کسانى مى شود که فضائل او را کتمان مى کنند و امر او را پنهان مى دارند، چگونه مى خواهند درآتش پایدارى کنند.
این حقّ است زیرا کسى که فضائل او را از روى جهل و نادانى پنهان کند دچار هلاکت و نابودى است، چون امام زمان خود را نشناخته است، و کسى که از روى آگاهى به خاطر دشمنى پنهان کند منافق است، زیرا طینت وسرشت او ناپاک است، و با آن حضرت جز منافق گمراه دشمنى نمى کند.
ولایت آن حضرت بر طینت او عرضه شد و از پذیرش آن خوددارى کرد و لذا مسخ گردید و در عالم مسوخات بر او ندا داده شده که آنکه خبیث است به دیگر خبیثان ملحق گردد، پس او دین ندارد و عبادت هاى او عبادت نیست، و مؤمنى که ولایت و معرفت امیرالمؤمنین علیه السلام را دارد در حقیقت عابد است گرچه عبادت نکند، و محسن و نیکوکار است گرچه بدى کند، و نجات پیدا مى کند گرچه گنه کار باشد، و این آیه شریفه به این گروه اشاره دارد:
«لیُکَفِّر اللَّهُ عَنْهُم أسْوَأَ الّذی عَمِلُوا ویَجْزِیَهُم أجْرَهم بأحْسَن الّذی کانُوا یَعْمَلُون». [1]
خداوند (به فضل و کرم خود) کارهاى زشت آنها را بخشیده و بپوشاند، و اجر و پاداش آنها را به بهتر و نیکوتر از آنچه عمل کرده اند عطا کند.
و این مخصوص شیعیان امیرالمؤمنین على بن ابى طالب علیه السلام است. [2]



?[1]سوره زمر، آیه 35
?[2]مشارق الأنوار: 151
?الدمعة الساکبة: 56/2



?امام رضا علیه السلام:
امام یگانه زمان خویش است…و جایگزین و همانندی برای او یافت نشود…

?کافی،ج1،ص411الی422