خاطره کودکی و نوجوانی شهید شاهرخ ضرغام.

خورشید اولین روز زمستان بیست و هشت شمسی طلوع کرد . این صبح خبر از تولد نوزادی میداد که او را شاهرخ نامیدند . مینا خانم مادر مؤمن و با تقوای او بود و صدرالدین پدر آرام و مهربانش . دومین فرزندشان به دنیا آمده . این پدر و مادر بسیار خوشحالند .

آنها به خاطر پسر سالمی که دارند شکرگزار خدایند . صدرالدین شاغل در فعالیتهای ساختمانی و پیمانکاری است و همیشه میگوید : اگر بتوانیم روزی حلال و پاک برای خانواده فراهم کنیم ، مقدمات هدایت آنها را مهیا کرده ایم . او خوب میدانست که پیامبر اعظم (صلی الله علیه وآله) میفرماید : عبادت ده جزء دارد که نه جزء آن به دست آوردن روزی حلال است .

روز بعد از بیمارستان دروازه شمیران مرخص میشوند و به منزلشان در خیابان پیروزی میروند . این بچه در بدو تولد بیش از 4 کیلو وزن دارد . اما مادر جثه ای دارد ریز و لاغر . کسی باور نمیکرد که این بچه ، فرزند این مادر باشد . روز به روز هم درشت تر میشد و قوی تر .

وقتی به مدرسه میرفت کمتر کسی باور میکرد که او کلاس اول باشد . توی کوچه با بچه هایی بازی میکرد که از خودش بزرگتر باشند . درسش خوب بود . در دوران شش ساله دبستان مشکلی نداشتیم . پدرش به وضع درسی و اخلاقی او رسیدگی میکرد . صدرالدین تنها پسرش را خیلی‌ دوست داشت . سال اول دبیرستان بود . شاهرخ در یک غروب غم انگیز سایه سنگین یتیمی را بر سرش احساس کرد .

پدر مهربان او از یک بیماری سخت ، آسوده شد. اما مادر و پسر دوازده ساله را تنها گذاشت . سال دوم دبیرستان بود . قد و هیکلش نسبت به دوستاش خیلی درشت تر بود . خیلیها توی مدرسه ازش حساب میبردند ولی کسی را اذیت نمیکرد تا اینکه یک روز اومد خونه و گفت دیگه مدرسه نمیرم .هر چقدر دلیلش را پرسیدم نگفت .

تا اینکه از دوستاش پرسیدم ، گفتند همه ی بچه ها امتحانشون را خراب کردند و معلم فقط به یکی از بچه ها که به اصطلاح اقازاده بوده نمره قبولی داده . شاهرخ به معلم اعتراض میکند ؛ معلم هم سیلی محکمی توی گوش شاهرخ میزند و این دلیل شد که شاهرخ دیگر به مدرسه نرود . بعد هم رفت دنبال کار و ورزش ، اما خیلی به کار نمی چسبید و مدام دنبال رفیق بازی بود .