ذکر خاطره‌ای از نمازشب‌های مدافعان حرم توسط حجت الله شیخعلی:
یکی از دوستان به نام شیخ عیسی که یک طلبه آزاده بود و هشت سال در زندان‌های بعث عراق اسیر بود، به پادگان آمدند؛ ماه محرم شده بود و توسلات و عزاداری‌های رزمندگان برپا بود. شیخ عیسی گفت: میرزا این خلوت‌های سحر و قبل از اذان صبح که انجام می‌دهی، چرا تنها و در خوابگاه است؟ ?
همین نماز شبت را در حسینیه بخوان؛ گفتم: حاج آقا این خلوت شخصی من است. ایشان گفت: نه! نماز شبت را هم در حسینیه بخوان تا تبلیغی باشد که رزمنده‌ها هم قبل از اذان صبح بیایند.
بعد گفت: از امشب هردو با هم می‌رویم.
هر نیمه شب یک ساعت قبل از اذان صبح، مناجات امیر المؤمنین(علیه السلام) در پادگان پخش می‌کردم? البته با صدای آهسته که مزاحم خواب کسی نشود. آن شب هم مناجات را پخش کردم و حدود یک ساعت مانده به اذان صبح، با شیخ عیسی محیای رفتم به حسینیه شدیم.
از خوابگاه که بیرون آمدیم، صحنه بسیار زیبایی دیدم? هیچ وقت فراموش نمی‌کنم؛ تمام چراغهای خوابگاه رزمندگان روشن بود. وارد حسینیه که شدیم بالای چهل نفر داخل حسینیه بودند? همه شالی را روی سرشان کشیده و کنار گوشه حسینیه در حال خواندن نماز شب و راز و نیاز بودند. بعضی چنان گریه و زاری می‌کردند و مشغول مناجات بودند که من از طلبه و نمازی بودن خودم خجالت کشیدم?می‌دیدم که خودم عقب‌تر هستم. دقایقی قبل از اذان صبح، نماز شب خوان‌ها صف‌های نماز جماعت صبح را تشکیل می‌دادند؛ خدا شاهد است که سخن زیبای حضرت زینب (سلام الله علیها) که فرمود «ما رأیت إلا جمیلا»، در این مکان خوب جلوه می‌کرد و من مدام این جمله زیبا را در ذهن خود مرور می‌کردم.



نماز شب یادتون نره دعا کنید همه را عاشقان حضرت زهرا سلام الله علیها