حکم منکرین امام زمان علیه السلام

امام زمان-عجل الله تعالی فرجه الشریف- فرموده اند :
(لَیسَ بَینَ اللهِ عَزَّوَجَلِّ وَ بَینَ أَحَد قِرابَة ، وَ مَن اَنکَرَنی فَلَیسَ مِنّی ، وَ سَبیلُهُ سَبیلُ بنِ نوح)
بین خداوند عزّوجل و هیچ کس قرابت و خویشاوندی نیست ، هر که مرا انکار کند از من نیست و راه او راه فرزند نوح است.
کمال الدین،ص484–الغیبه طوسی،ص290–احتجاج،ج2،ص283–کشف الغمه،ج3،ص339–بحارالانوار،ج53،ص180


شرح


این عبارت ، بخشی از جواب های امام زمان(عج) به پرسش های اسحاق ابن یعقوب است، از جمله ی آن سؤالها ، سؤال از حکم کسانی است که از اهل بیت و نسل پیامبرند و از فرزندان عموی آن حضرت شمرده می شوند، ولی منکر امام زمان اند. او می پرسد : ” آیا با وجود این که منکران حضرت، از ذرای پیامبرند ، گمراه اند یا نه؟ “


حضرت در جواب این سؤال به نکته ای اشاره می کند و می فرماید :
میان خدا و هیچ کس،قرابت و خویشاوندی وجود ندارد که به جهت آن درباره اش ملاحظه ی خاصی صورت گیرد ؛ لذا اگر فردی نافرمانی خدا را کند-هرکس که باشد-سرنوشتش دوزخ است.


یکی از موارد نافرمانی خدا، انکار امامت امام زمان یا انکار وجود اوست . آن که این نظر را داشته باشد ، راهی را که می پیماید ، راه فرزند نوح است. او به هر جا پناه ببرد نجات نیابد ؛ همانگونه که کوه بلند ، فرزند حضرت نوح را نجات نداد.


این حدیث را روایتی که شیعه و سنّی در کتب روایی خود آورده اند ، تایید می کند ؛ و آن این که پیامبر (ص) فرمود:
مَثل اهل بیت من ،مَثل کشتی نوح است ، هرکس سوار بر آن شود ، نجات می یابد و کسی که از آن تخلّف کند ، غرق می شود.[بصائر الدرجات،ص317–مستدرک حاکم،ج3،ص151]