حواسمان به والدین مان باشد.
حواسمان باشد!
حواسمان به چروک هایِ دور چشم مادرانمان و لرزش دست های پدرانمان باشد
حواسمان به ترشدن های گاه و بیگاهِ چشم هایِ کم سو و دلتنگیِ شان باشد!
حواسمان باشد که آنها خیلی زود پیر میشوند!
حواسمان باشد خیلی زودتر از آنچه فکرش را میکنیم از کنارمان می روند…
حواسمان باشد به دلگیریِ غروبهایِ تنهاییِ شان…
حواسمان باشد که آنها تمامِ عمر حواسشان به ما بوده…
به آرام قد کشیدنمان بوده ، به نیازها ونازهایمان بوده….
آنها یک روز آنقدر پیر میشوند که حتی اسمهایمان را هم فراموش میکنند….
حواسمان به گرانترین و بی همانادری عشقهایِ زندگیمان…
به “بابا” به “مامان” ها خیلی باشد!
