حسنه و سیّئه

أَبِی رَحِمَهُ اللَّهُ قَالَ حَدَّثَنَا سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَبِی دَاوُدَ الْأَعْمَى عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الْجَدَلِیِّ
قَالَ : قَالَ عَلِیٌّ علیه السلام یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ أَ لَا أُحَدِّثُکَ بِالْحَسَنَةِ الَّتِی مَنْ جَاءَ بِهَا أَمِنَ مِنْ فَزَعِ یَوْمِ الْقِیَامَةِ وَ السَّیِّئَةِ الَّتِی مَنْ جَاءَ بِهَا أَکَبَّهُ اللَّهُ عَلَى وَجْهِهِ فِی النَّارِ قَالَ قُلْتُ بَلَى قَالَ الْحَسَنَةُ حُبُّنَا وَ السَّیِّئَةُ بُغْضُنَا

ابو عبد اللَّه جدلى گفت : امیر المؤمنین علیه السّلام به من فرمود :
اى ابا عبد اللَّه ، آیا به تو خبر بدهم ازحسنه اى که هر کس آن را با خود همراه داشته باشد ، از ترس روز قیامت در امان خواهد بود
و از سیّئه اى که هر کس با خود همراه داشته باشد ، خداوند او را با صورت در آتش جهنم مى ‏اندازد ؟
ابو عبد اللَّه جدلى گفت : عرض کردم : آرى
حضرت فرمود : «حسنه» ، دوستى ما و «سیّئه» ، دشمنى ما است .

منبع :
فضائل الشیعه ح 29
اللهم صلی علی محمد و ال محمدو عجل فرجهم
#حدیث_اخلاقی