شیخ صدوق رحمه الله در کتاب «امالى» نقل کرده است:
شخصى خدمت رسول خدا صلى الله علیه وآله وسلم شرفیاب شد و عرض کرد: اى رسول خدا ؛ فلانى با یک سفر دریائى و با یک سرمایه کمى به چین رفت و خیلى زود برگشت در حالى که سود بسیار زیادى نصیب او گردید بطوری که خویشان و نزدیکان و دوستانش به او حسد ورزیدند.

رسول خدا صلى الله علیه وآله وسلم فرمود:
ثروت دنیا هرچه زیادتر گردد براى صاحبش جز گرفتارى ببار نمى آورد، به دارندگان مال و ثروت غبطه نخورید مگر آنهائى که ثروت خود را در راه خدا بذل و بخشش مى کنند.
آیا به شما خبر ندهم از کسى که سرمایه اش خیلى کمتر از سرمایه رفیق شما، و برگشت او خیلى سریعتر، و بهره اى که برده بسیار زیادتر بوده است، و آنچه خدا براى او از خوبى‌ها فراهم کرده در خزانه هاى عرش الهى نگهدارى مى شود؟
عرض کردند: اى رسول خدا ؛ او را به ما معرّفى کن.
فرمود: به این شخصى که مى آید نگاه کنید.
وقتى نگاه کردیم دیدیم مردى از انصار است، لباسهاى کهنه به تن داشت و قیافه اش خیلى جلب توجّه نمى کرد.

رسول خدا صلى الله علیه وآله وسلم فرمود:
این بنده خدا خوبیها و طاعت هائى که امروز از او بالا رفته اگر بر اهل آسمان و زمین تقسیم شود کمترین بهره هر یک از آنها اینستکه گناهانش آمرزیده شود و داخل بهشت گردد.
اصحاب تعجّب نمودند و عرض کردند: اى رسول خدا ؛ او چه کارى کرده است؟
فرمود: از خودش سئوال کنید کارى را که امروز انجام داده خواهد گفت.
آنگاه همگى به او روى آوردند و گفتند: اى بنده خدا ؛ گوارایت باد آنچه رسول خدا صلى الله علیه وآله وسلم براى تو بشارت داده است، امروز چه عملى انجام داده اى که براى تو آن مقدار ثواب و پاداش نوشته اند؟
گفت: فکر نمى کنم کارى کرده باشم جز اینکه از خانه‌ام به قصد کارى خارج شدم، و چون مقدارى تأخیر کردم احتمال دادم که وقت آن دیر شده باشد، و به مقصد نرسم، با خود گفتم: حالا که چنین شده خوب است به جاى آن بروم به چهره دلربا و جمال نورانى علىّ بن ابى طالب علیه السلام نگاهى کنم، زیرا از رسول خدا صلى الله علیه وآله وسلم شنیده‌ام که فرمود:

النظر إلى وجه علیّ عبادة.

نگاه کردن به چهره على علیه السلام عبادت است.
در این هنگام رسول خدا صلى الله علیه وآله وسلم فرمود:

أی واللَّه عبادة، وأیّ عبادة.

بلى، بخدا قسم عبادت است و چه عبادت با ارزشى.

تو اى بنده خدا از خانه بیرون آمدى تا دینارى چند براى مخارج عائله ات بدست آورى، و آن از دستت رفت، با خود گفتى: بجاى آن بروم به چهره على علیه السلام نگاه کنم، تو این کار را کردى در حالیکه او را دوست دارى و به فضائلش معتقدى، و این براى تو بهتر است از آنکه به اندازه یک دنیا پر از طلاى سرخ مى داشتى و آن را در راه خدا انفاق مى کردى، و بدان به عدد هر نفسى که در مسیر راهت کشیده اى درباره هزار نفر مى توانى شفاعت کنى و خدا به شفاعت تو آنها را از آتش دوزخ نجات دهد.



?امالى صدوق،ص443،ح 1،مجلس58
?بحار الأنوار،ج٣٨،ص١٩٧،ح5
?بشارة المصطفى،ص57
?تأویل الآیات،ج٢،ص٨٦٦،ح5