تک تک خوب بودن فایده ندارد.

بعضی‌ها فکر می‌کنند اگر هرکدام از ما، آدم‌های خوبی بشویم، جمعِ ما خوب می‌شود؛ به‌هیچ‌وجه این‌طور نیست! گاهی می‌توانیم تک‌تکمان آدم‌های خوبی باشیم اما در یک زندگی جمعی و کار تشکیلاتی، نسبت به‌هم بی‌رحم باشیم. تک‌تک خوب‌بودن زیاد به‌درد نمی‌خورد!


تا وقتی با هم کار نکرده باشیم و در یک کار جمعیِ مستمر، هم‌افزایی نکرده باشیم و همدیگر را تحمل نکرده باشیم، خوب‌بودنِ ما معلوم نمی‌شود.


تقوا رابطۀ تو را با دیگران، بهبود می‌بخشد. تقوا اول تو را «جمعی» بار می‌آورد، بعد تو را در جمع «فنا» می‌کند؛ تاجایی‌که هم عیب‌ها و خرابکاریهای رفیقت را به‌عهده می‌گیری و می‌گویی «تقصیر من بود» و هم اجازه می‌دهی خوبی‌هایت به نام رفیقت ثبت شود و می‌گویی «این حاصلِ کار او بود»


می‌توان زندگیِ جمعی و فناشدن در جمع را، در یک «بازی گروهی» تجربه کرد؛ فوتبال از این ‌جهت، بازی خوبی است. در فوتبال، تاکتیک جمعی نسبت به تکنیک فردی، حرف اول را می‌زند.

هیئت نور 96.07.08