الغیبة للنعمانی عن عبدِ اللّه بنِ سِنانٍ:
دَخَلتُ أنا و أبی علی أبی عبدِ اللّهِ علیه السلام فقالَ: کیفَ أنتُم إذا صِرْتُم فی حالٍ لا تَرَونَ فیها إمامَ هُدیً و لا عَلَما یُری؟! فلا یَنْجو مِن تلکَ الحَیرةِ إلاّ مَن دعا بِدُعاءِ الغَریقِ، فقالَ أبی: هذا و اللّهِ البلاءُ، فکیفَ نَصنعُ جُعلتُ فِداکَ حِینئذٍ؟ قالَ: إذا کانَ ذلک و لَن تُدرِکَهُ فتَمَسّکُوا بِما فی أیْدیکُم حتّی یَتّضِحَ لَکُمُ الأمرُ. [1]


بحار الأنوار عن عبدِ اللّه بنِ سنانٍ:
قالَ أبو عَبدِ اللّهِ علیه السلام: سَتُصیبُکُم شُبْهةٌ فَتَبقَونَ بلا عَلَمٍ یُری و لا إمامِ هُدیً، لا یَنْجو مِنها إلاّ مَن دَعا بدُعاءِ الغَریقِ. قلتُ: و کیفَ دُعاءُ الغَریقِ؟ قالَ: تقولُ: یا اللّهُ یا رحمنُ یا رحیمُ، یا مُقلِّبَ القلوبِ ثَبِّتْ قلبی علی دِینِکَ. فقلتُ: یا مُقلِّبَ القلوبِ و الأبصارِ ثَبِّتْ قلبی علی دِینِکَ! فقالَ: إنّ اللّهَ عزّ و جلّ مُقلِّبُ القلوبِ و الأبصارِ، و لکنْ قُلْ کما أقولُ: یا مُقلّبَ القلوبِ ثَبّتْ قلبی علی دِینِکَ.[2]



الغیبة للنعمانی به نقل از عبد اللّه ابن سنان: من و پدرم به حضور امام صادق علیه السلام رسیدیم، آن حضرت فرمود:
اگر به روزی دراُفتید که نه امام هدایتگری ببینید و نه نشانه ای نمایان، چه می‌کنید؟! از آن سرگشتگی کسی رهایی نمی یابد، مگر آن که دعای غریق را بخواند. پدرم گفت: به خدا سوگند که این بلاست؛ فدایت شوم، در آن هنگام چه کنیم؟ فرمود: هرگاه چنین روزگاری آمد و امام زمان را ندیدی به آنچه در دست دارید (قرآن و عترت) چنگ آویزید تا امر برایتان آشکار شود.

بحار الأنوار به نقل از عبد اللّه بن سنان: امام صادق علیه السلام فرمود:
بزودی در شبهه ای خواهید افتاد و بدون نشانه ای نمایان و امامی رهنما خواهید ماند. از این شبهه رهایی نمی یابد مگر آن کس که دعای غریق را بخواند. عرض کردم: دعای غریق چگونه است؟ فرمود: می‌گویی: «یا اللّه، یا رحمن، یا رحیم، یا مقلّب القلوب ثبّت قلبی علی دینک؛ خدایا! مهر گسترا! مهربانا! ای دگرگونساز دلها! دل مرا بر دینت استوار گردان». و من گفتم: «یا مقلّب القلوب و الأبصار، ثبّت قلبی علی دینک؛ ای دگرگونساز دلها و اندیشه ها! دل مرا بر دینت استوار گردان! » و امام فرمود: البته خداوند عزّ و جلّ دگرگون کننده دلها و اندیشه هاست. اما تو همان بگو که من می‌گویم: ای دگرگونساز دلها! دل مرا بر دینت استوار گردان.



?[1]: الغیبة للنعمانی: 159 / 4
?[2]: بحار الأنوار: 52/149/73