توجه خاصّ در هنگام گفتن

إیّاکَ نَعبُدُ وَ إیّاکَ نَستَعین

شایسته است بنده در هنگام گفتن « إیّاکَ نَعبُدُ و إیّاکَ نَستَعین» صادق باشد.

مقصودم از این سخن آن است که اگر هنگام به زبان آوردن آن مقصودت عبادت خداوند - جلّ جلاله- به امید نیل به منافع زودرس دنیوی یا ثواب دیررس اُخروی یا دفع اموری که در دنیا یا در روز قیامت - که مردگان به اراده خداوند سبحان زنده میشوند- از آن بیم داری ، باشد، در حقیقت نفس خود را عبادت نموده ای.

و عبادتت به خاطر نَفس خویش و برای امیال و خواسته ها و لذّاتت بوده و از آن جهت که خداوند- جلّ جلاله- شایسته عبادت است او را عبادت ننموده ای لذا
« إیّاکَ نَعبُدُ» گفتن تو دروغ و پنهان بوده و مانع از نیل تو به کامیابی و رسیدن به سلامت و نیکبختی می گردد و نامت در دیوان و دفتر دروغگویان ثبت خواهد شد، ومسلّماً با این کار نفس خویش را در معرض هلاکت و نابودی قرار خواهی داد.

آیا کلام پاک و خجسته الهی را نشنیده ای که می فرماید:
إِنَّما یَفتَرِی الکَذِبَ الَّذینَ لا یُؤمِنونَ
تنها کسانی که ایمان نیاورده اند به دروغ به دیگران افترا می بندند.

همچنین سزاوار است در گفتن « إیّاکَ نَستَعین» نیز صادق باشی و در دل حقیقتاً و یقیناً جز از خداوند - جلّ جلاله- یاری نجویی زیرا اگر در این حال در دلت از نیرو و قدرت خویش و یا از دنیا و یا مال و یا افراد نیرومند طرفدار خویش یا از آمال و آرزوها و امور دیگر غیر از اینها یاری بجویی ولی در هنگام گفتن إیّاکَ نَستَعین قصد کنی که یار و یاوری جز خدا نداری دروغ گفته و خود را به خطر انداخته ای، و خدا را خوار و کوچک شمرده و به او بهتان زده ای و مستحقّ عواقب کوچک شمردن مولای خود می گردی.

?فلاح السائل سید بن طاووی(ادب حضور) ، ترجمه محمد روحی