بینِ ما و خدا حجاب هاست! هر موجودی حجابِ خداست ؛ انبیاء و اولیاء ، حُجُبِ نورانی اَند و بقیّه حُجُبِ ظلمانی .

خدا ، مُحتَجِب به حدود و قیودِ ماست ؛ لقاءِ خدا عبارت است از وجدانِ فقرِ خود و وجدانِ قَیّومِ خود بدونِ حدّ و قید .

در مرگ ، این فقر آشکار می شود ؛ در زندگی چون اطرافِ ما را دنیا گرفته است وجدان حاصل نمی شود ، مگر این که انسان این حجاب ها را از خود الغا کند (کنار بزند) .

در مرگ همهٔ این صَوارِف (دستاویزها) را از آدم می گیرند و آن جا فقر و هیچ بودنِ صِرفِ انسان روشن می شود ، چه برای مۇمن و چه برای کافر ؛ با این تفاوت که لقاءِ خدا برای مۇمن ، رَوح و ریحان و لذّت است و برای کافر ، حسرت و ندامت .

به این ترتیب ، مرگ بابِ لقاءِ خداست .