اولین زائر مزار امام علی علیه السلام.

هنگامى که امام حسن و امام حسین (علیهم السلام) از دفن پیکر امیرالمومنین باز مى‌گشتند، نزدیک کوفه، مردی نابینا را دیدند که ناله مى‌کرد.
از او پرسیدند :
((کیستى و چرا ناله مى‌کنى؟))
مرد گفت :
((غریبى بینوا و نابینا هستم که مونسى ندارم. هر روز مردى مهربان نزد من مى‌آمد و احوال مرا مى‌پرسید و غذا به من مى‌رسانید و مونس من بود ولى اکنون سه روز است که نیامده.))
پرسیدند:
((آیا نام او را مى دانى؟))
پاسخ داد :
((خیر . نامش را پرسیدم ولى فرمود تو را با نام من چه کار!؟ من براى خدا از تو سرپرستى مى کنم.))

پرسیدند :
((آیا هیچ نشانى از گفتار او دارى؟))
گفت :
((پیوسته زبان او به ذکر خدا مشغول بود. وقتى کنار من مى‌نشست مى‌فرمود:
“مسکین جالس مسکینا؛غریب جالس غریبا
در مانده اى با در مانده اى نشسته و غریبى هم نشین غریبى شده.”

فرزندان امام علی گریستند و گفتند:
((این نشانه ها که گفتی، نشانه‌هاى پدر ما على بن ابیطالب است))

بینوا پرسید :
((او را چه شده که در این سه روز نزد ما نیامده؟!))
گفتند :
((او شهید شد و ما هم اکنون از کنار قبر او مى‌آبیم))

ناله مرد غریب بلند شد و به شدت گریست و گفت:
((شما را به جدتان سوگند مرا کنار قبر او ببرید))

وقتی او را کنار مزار حضرت على (علیه‌السلام ) بردند، خود را به روى قبر انداخت و بسیار گریست و گفت:
((خدایا من طاقت فراق این مرد مهربان را ندارم. تو را به حق صاحب این قبر، جان مرا بگیر.))

آن مرد آنقدر گریست تا جان سپرد.
فرزندان على، در حالی که می‌گریستند، شخصاً جنازه آن نابینا را غسل دادند و کفن کردند و نماز بر آن خواندند و او را در همان حوالى به خاک سپردند.

?روضه الشهداء - صفحه 172
#حدیث_روز