انسان، مربی خود

انسان یک فلز یا یک سنگ گران قیمت نیست که او را به دست یک صنعتگر ماهر بدهیم و همه آرایش و پیرایش او را از آن صنعتگر بخواهیم، انسان‏ یک گیاه نیست که او را بدست باغبان بسپاریم و فقط باغبان را مسئول همه‏ چیز او بدانیم، انسان از آن جهت که انسان است علاوه بر قوای نباتی و احساساتی حیوانی، دارای قوه عقل و اراده است، عقل و اراده نمی‏گذارد که‏ صد در صد تابع عوامل خارجی باشد، مانند یک فلز و یک سنگ تابع حرکات‏ دست یک صنعتگر باشد، مانند یک گیاه به هر دست که او را بپرورند بروید و مانند یک طوطی در پس آیینه او را نگه دارند و هر چه به او تلقین شود تکرار کند، بلکه یک نوع استقلال و حریت اراده ‏ای دارد که ممکن‏ است با وجود همه عوامل خارجی کاملا تحت تأثیر قرار نگیرد، یعنی صد در صد مجبور و تحت تأثیر عوامل بیرون از وجود خود نیست، در نهایتِ کار، خودش باید درباره خودش بیندیشد و خودش درباره خودش تصمیم بگیرد، و مادامی که خودش درباره خودش نیندیشد اندیشه دیگران درباره او کافی‏ نیست، مادامی که خودش درباره خودش تصمیم نگیرد اراده و تصمیم دیگران‏ درباره او کافی نیست. این است که بزرگان دین گفته‏ اند: “آن کس که در قلب خود واعظی برای خود ندارد موعظه موعظه کنندگان‏ فایده ‏ای به حالش نمی‏بخشد".


? #حکمتهاواندرزها ، شهید مطهری (ره)