#داستانک

روزی مرد نابینا روی پله‌های ساختمانی نشسته و کلاه و تابلویی را در کنار پایش قرار داده بود روی تابلو نوشته شده بود: من نابینا هستم لطفا کمک کنید !

معلمی از کنار او می‌گذشت، نگاهی به او انداخت. فقط چند سکه در داخل کلاه بود..
او چند سکه داخل کلاه انداخت و بدون اینکه از مرد نابینا اجازه بگیرد تابلوی او را برداشت آن را برگرداند و اعلان دیگری روی آن نوشت و تابلو را کنار پای او گذاشت و آنجا را ترک کرد.

عصر آن‌روز، معلم به آن محل برگشت، و متوجه شد که کلاه مرد نابینا پر از سکه و اسکناس شده است.

مرد نابینا از صدای قدم‌های او، معلم را شناخت و خواست اگر او همان کسی است که آن تابلو را نوشته، بگوید که بر روی آن چه نوشته است؟
معلم جواب داد: چیز خاص و مهمی نبود، من فقط نوشته شما را به شکل دیگری نوشتم و لبخندی زد و به راه خود ادامه داد.

مرد کور هیچوقت ندانست که او چه نوشته است..
ولی روی تابلوی او خوانده می‌شد
【امروز بهار است، ولی من نمی‌توانم آنرا ببینم.】