حجت‌الاسلام و المسلمین عابدینی؛

در جریان یوسف و برادرانش داریم: «آیاتٌ للسائلین»؛ یعنی اگر کسی سؤال در وجودش باشد، تقاضاهایی باشد وقتی به این سوره می‌رسد، وقتی به این قصه می‌رسد آن نشانه‌ها را پیدا می‌کند، اگر کسی همینطور مشکل نداشته باشد و سؤالی نداشته باشد و تقاضایی در وجودش نباشد، کمتر بهره می‌برد اما اگر کسی با سؤالات، یعنی در زندگی دقت کند، مشکلاتش را، نگاه‌های تربیتی که کم دارد، هرچقدر اینها بیشتر برایش سؤال باشد، وقتی به این سوره رجوع می‌کند جواب‌های بیشتری پیدا می‌کند.

قرآن کریم هم همین را به عنوان یک الگو قرار می‌دهد. سعی کنید هر زمان خواستید قصه‌ای را بیان کنید در ذهن شنونده، سؤالاتی را ایجاد کنید که این سؤالات دغدغه شود و بعد این دغدغه‌ها در متن سیری که جلو می‌روید، پاسخ این سؤالات را پیدا کنید.

انسان هرچقدر سؤال داشته باشد، هرچقدر سؤالاتش بیشتر باشد، پاسخ دهی عالم برایش شدیدتر است. همه عالم آیه بودنش قوی‌تر می‌شود. این یک نگاه کلان در نظام معرفتی است. لذا کسانی که در وجودشان سؤال ندارند، طلبی در وجودشان نیست. چون طلبی نیست حرکتی هم صورت نمی‌گیرد. همیشه حرکت فرع بر این است که انسان طلبی داشته باشد. تا آن طلب نباشد حرکتی صورت نمی‌گیرد. پس سؤال یک نوع طلب است. یک نوع تقاضا است که انسان دارد تا به دنبالش حرکتی و پاسخی محقق شود. 

? برنامه #سمت_خدا ، مورخ 96/10/02