مراقبه

مراقبه به معنای حضور دل است با خدا . و عبارت است از یقین بنده به اینکه خداوند درجمیع احوال عالم بر قلب و ضمیر و از رازهای درونی آگاه است.

اصل مراقبه آن است که بداند خداوند تبارک وتعالی مطلع است بر او درهر آنچه که می کند و می اندیشد . اگر خلق ظاهر او را می بینند خدا بیننده ظاهر و باطن و حاضر و ناظر بر اعمال اوست.

خداوند می فرماید:"اَ لَم یَعلَم بِاَنَّ الله یَری"نمی دانی که خدا تورا می بیند؟

ایمان اصحاب مثال زدنیست: یکی از صحابه به پیغمبر( ص) عرض کرد گناه بسیار کرده ام آیا خداوند توبه مرا می پذیرد؟ فرمود آری می پذیرد. عرض کرد آیا خدا در موقعی که گناه می کردم می دید؟ فرمود آری می دید. صحابه از شرم خداوند تبارک و تعالی تنها یک آه کشید و یک نعره زده و درجا جان سپرد.

پیغمبر(ص) می فرماید: خدای را چنان پرستش کن که گویا او را می بینی و اگر نمی توانی این حس را درخود ایجاد کنی به حقیقت بدان که او تو را می بیند.

یکی از پیران طریقت را مریدان فراوان بود که دربین همه به یک نفر بیشتر توجه داشت و مراعات او را می کرد. مریدان دیگر غیرتشان به جوش آمد و به پیر اعتراض کردند. به هرکدام از آنان یک مرغ داد و گفت بروید درجاییکه کس نباشد و کس نبیند مرغ را سرببرید و نوش جان کنید. مریدان هریک رفتند وجایی خلوت را یافتند ومرغ را کشتند و تناول نمودند اما آن مرید که مورد نظر شیخ بود مرغ را زنده برگرداند شیخ گفت فرزندم چرا مرغ را سر نبریدی؟ گفت هرچه گشتم جای خلوتی که کس نباشد وکس نبیند نیافتم چون به هرجا که رفتم خدا حاضر بود. به این صورت شیخ درجه مرید را به دیگران نشان داد که وی دائم درحال مراقبه و مشاهده است و به کسی دیگر التفاتی نمی کند.

هنگامی که زلیخا یوسف را به نزد خود دعوت کرد قبل از آن روی بت خود را که خدایش بود با پارچه ای پوشاند و از یوسف تقاضای آن کار را کرد. یوسف فرمود تو از سنگی شرم می کنی و من از آفریدگار هفت آسمان شرم نکنم که هم می شنود و هم می بیند؟