آیا برای درک حقیقت توسل دلیل دارید؟


️ آری، برای نمونه، چند نکتۀ تاریخی را ذکر میکنم: احمدبن حنبل در مسند خود، از عثمان بن حنیف روایت می‌کند که مردی نابینا نزد پیامبر اسلام آمد و گفت: از خدا بخواه تا مرا عافیت دهد. پیامبر اکرم فرمان دادند تا وضو بگیرد و دو رکعت نماز بگزارد و چنین دعا کند: «پروردگارا، از تو درخواست می‌کنم و به وسیلۀ پیامبر رحمت به تو روی می‌آورم. ای محمد، من دربارۀ نیازم، به وسیلۀ تو، به پروردگار خویش متوجه می‌شوم تا حاجتم را برآورده فرماید. خدایا، او را شفیع من گردان.» نیز، بیهقی و ابن ابی شیبه با اسناد صحیح چنین روایت کرده‌اند: «در روزگار خلافت عمر، مردم دچار قحطی شدند. بلال بن حرث کنار قبر پیامبر رفت و گفت: ای رسول خدا، برای امتت طلب باران کن که از گرسنگی و خشکسالی در معرض نابودی قرار گرفته‌اند؛ پس پیامبربه خواب او آمدند و فرمودند: پیش عمر برو، بر او سلام برسان و آگاهش کن که همگی سیراب خواهند شد.»
بیهقی از عمربن خطاب نقل کرده است که رسول خدا فرموده اند: «چون آدم مرتکب خطا شد، گفت: خداوندا، از تو می‌خواهم به حرمت محمد گناه مرا ببخشی.» بر این اساس، موضوع توسل در میان امت‌های گذشته نیز رایج بوده و حرمتی نداشته است و برترین توسلها نیز توسل به پیامبر و آل پاک او است.

چه مطالب درخور توجهی! چرا اینها را به ما نمی‌گویند؟ چرا باید امت پیامبر را از چنین نعمت و فیضی بی‌بهره سازند؟ چه اِشکال دارد ما در کنار نماز و عبادت خدا، به انسان‌های برگزیدۀ او نیز متوسل شویم و از آنها کمک بگیریم؟ خود پیامبر و اصحاب منعی نکرده‌اند؛ پس چرا عده‌ای اذهان مسلمانان را مشوّش می‌سازند و آن را شرک میدانند؟ بدتر از آن، چنان برخوردهای توهین آمیز و خشنی دارند که گویا با بت‌پرستان هند و شیطان پرستان غربی روبه رو هستند.