توبه

آن چیزی که رکن و اساس توبه را تشکیل می‏دهد، ندامت و پشیمانی از کار بد و تصمیم به ترک گناه است، چیزی که هست، ندامت و پشیمانی از گناه‏ و تصمیم به ترک گناه دو نوع است: یک نوع پشیمانیها و تصمیمهای کاذب‏ است که هر آدم خطا کاری هنگامی که با کیفر و چوب قانون مواجه می‏گردد پشیمان می‏شود و آرزو می‏کند که ای کاش آن عمل زشت را نکرده بود تا حالا این کیفر را نمی‏چشید. هر کسی که کیفر را جلو چشم خود ببیند در آن حال که‏ کیفر را می‏بیند نمی‏تواند تصمیم به گناه بگیرد. خود همان شخص گناهکار در حین ارتکاب گناه اگر چشمش به کیفر می ‏افتاد و آن را حاضر و آماده می‏دید، از همان اول مرتکب گناه نمی‏شد. دیدن کیفر در جلو چشم و آنگاه ترک‏ گناه چیزی شبیه به اجبار و اضطرار و به منزله امری خارج از حد اختیار است.

ترک گناه آنوقت توبه و تصمیم و اختیار محسوب می‏گردد که آدمی‏ خود گناه را نقل و حاضر ببیند و کیفر گناه را نسیه و غایب بداند و آنگاه‏ به ملاحظه کیفر آینده و یا به خاطر اجر و ثواب آینده و یا به ملاحظه‏ احساس زشتی و پلیدی که در خود گناه می‏کند از ارتکاب آن گناه منصرف‏ گردد . توبه حقیقی یعنی انصراف جدی و بازگشت واقعی از گناه به سوی صلاح و ارشاد، و بدیهی است که اگر انصراف، جدی و واقعی باشد و معلول مشاهده‏ کیفر نقد و حاضر نباشد البته خداوند متعال به رحمت واسعه خود آن را می‏پذیرد.


? #حکمتهاواندرزها ، شهید مطهری (ره)