آثار کنترل شکم
پرخورى یـکـى از صـفـات زشـتـى است که افزون بر زیانهاى جسمى، روح را خسته و اشتیاق به عبادت و توان تفکر را از انسان سلب مى نماید.

علامه طباطبایى مى فرمایند: مـرحـوم اسـتـاد قـاضـى- رضـوان الله علیه - روایتى غریب درباره فواید جوع بیان مى فـرمـود و مـحـصـلش آنـکـه در زمان انبیاى سلف، سه نفر رفیق، گذرشان به دیار غربت افـتـاد. شـب فـرا رسـیـد؛ هـر یـک بـراى تـحـصـیل غذا به نقطه اى متفرق شدند؛ لیکن با یـکدیگر میعاد نهادند که فردا در وقت معین در آن میعادگاه یکدیگر را ملاقات کنند. یکى از آنها میهمان بود و دیگرى به میهمانى شخصى در آمد و چون سومى جایى نداشت، با خود گـفـت: بـه مسجد مى روم و میهمان خدا مى شوم و تا صبح در آن جا به سر برد و هم چنان گرسنه باقى بود. صبحدم، در میعاد خود، هر سه نفر حضور یافـتند و هر یک سرگذشت خود را بیان کردند. از جانب خداى تعالى، به نبى آن زمان وحى رسید که به آن میهمان ما بگو: ما میهمانى این میهمان عزیز را قبول کردیم و خود میزبان او شدیم وبراى او در صـدد تـهـیـه بـهـتـریـن غـذاهـا بـرآمدیم، لکن در خزانه غیب خود بهتر از گرسنگى غذایى براى او نیافتیم.