مداومت امام باقر(علیه السلام) بر یاد خدا
امام جعفر صادق(علیه السلام)میفرماید:
پدرم(امام باقر علیه السلام) زیاد ذکر(خدا) می گفت،
براستی من همیشه با او راه می رفتم، و او (در حال رفتن) ذکر خدا می گفت،
و با او غذا می خوردم و او ذکر خدا می گفت،
و هر گاه با مردم حرف می زد، حرف زدن با مردم او را از یاد خدا باز نمی داشت(وقتی صحبت میکرد از ذکر لسانی می ایستاد و وقتی سخنش تمام میشد شروع به ذکر میکرد)
و من می دیدم که زبانش به سقف دهانش چسبیده مرتب لا اله الّا اللّه می گفت،
همیشه این گونه بود که ما (فرزندان) را جمع می کرد، (بعد از نماز صبح) سپس دستور می داد به ذکر خدا گفتن تا طلوع آفتاب.
( با این توضیح که) هر کس قرآن وارد بود از ما دستور می داد قرآن بخواند، و کسی که قرائت (قرآن) بلد نبود دستور می داد به ذکر (خدا) گفتن.
وحتی گاهی از اوقات زنها و اطفال خود را جمع کرده و دعا می کرد و آنها آمین می گفتند.
همه انسان های کامل(انبیاء و اوصیاء الهی) این چنین حالی دارند و مداومت بر ذکرشان در حد اعلی است.
حال ما تا چه مقدار در مداومت بر ذکر خدا به ایشان شبیه هستیم؟
چرا خودمان را به جای امور بیهوده و لغو، به ذکر خدا عادت نمیدهیم و شبیه اهل الله نمی شویم؟
و حال اینکه می دانیم مداومت بر ذکر خدا از ارکان مراقبه عرفانی است!
صمت و جوع و سهر و عزلت و ذکر بدوام
ناتمامان جهان را کند این پنج تمام
?اصول کافی،ج2،ص499، ح1?
