حجت‌الاسلام و المسلمین میرباقری

ما حزن بد داریم و باید از آن فاصله بگیریم. حزن‌های بی‌خودی و سرِ آمد و شد دنیا، دنیا همینطور است. امروز ثروت می‌آید و فردا می‌رود. معنی ندارد آدم غصه بخورد. بساط دنیا اینطور است. یادم هست عزیزی یک زمان می‌فرمود: زمین‌های قم همین‌جا که هستیم، متری پنج قران بود. من نخریدم! هرمقداری هم خریدم بردم پس دادم. بعد می‌فرمود: هیچوقت هم غصه نمی‌خورم چرا نخریدم؟ بخاطر اینکه می‌بینم آنهایی که خریدند هم غصه می خورند چرا کم خریدند؟ این غصه‌ها تمام شدنی نیست. مؤمن از این غصه‌ها نباید بخورد. دنیا همین است. چرا مریض شدم؟ چرا مقروض شدم؟ از این غصه‌ها باید جدا شد. ولی یک حزن‌هایی هست که نردبان سلوک انسان است. آدم باید وارد آن فضا شود و با آن حزن‌ها مأنوس شود. لذا در عین اینکه ما را مذمت کردند از اینکه انسان مؤمن حزن نسبت به آمد و شد دنیا داشته باشد، حضرت امیر در توحید صدوق می‌فرمایند: زاهد همه غصه‌ها و شادی‌های دنیا از دلش بیرون رفته است. «فَأَمَّا الزّاهِدُ فَلا یَفرَحُ بِشَیءٍ مِنَ الدُّنیا أتاهُ ولا یَحزَنُ عَلى شَیءٍ مِنها فاتَهُ» دنیا از دستش برود غصه نمی‌خورد و اقبال هم کند خوشحال نمی‌شود. از این امور راحت است.

? برنامه #سمت_خدا ، مورخ 96/08/04